King Edward Point
King Edward Point
King Edward Point is de plek waar de bestuurders en onderzoekers van Zuid-Georgië wonen en werken. Het ligt op een landtong bij de ingang van de baai bij Grytviken. Grytviken is een oud walvisstation dat deels ligt weg te roesten en deels in stand wordt gehouden met beperkte voorzieningen voor toeristen. Je kunt het kerkje bezoeken, er is een museum en een postkantoortje. Net als bij de Falklandeilanden zijn ook voor Zuid-Georgië postzegels een belangrijke bron van inkomsten.
Grytviken
Postzegels
Het grote vel bevat postzegels van de vier pinguïnsoorten van Zuid-Georgië, de koningspinguïn, de macaronipinguïn, de kinbandpinguïn en de ezelspinguïn.
De andere postzegels zijn van de Frozen Planet serie van de BBC. Voor deze serie zijn veel opnamen gemaakt op Zuid-Georgië.
Graf Shackleton
We zijn even buiten Grytviken aan land gegaan bij het kleine kerkhofje. Daar liggen vooral mensen die overleden zijn tijdens hun werk op het eiland. Iedereen bezoekt dit kerkhof omdat ook de beroemde ontdekkingsreiziger Ernest Shackleton er begraven ligt. Shackleton overleed in januari 1922 op Zuid-Georgië. Het eerste plan was om hem terug te brengen naar Groot-Brittannië. Bij een tussenstop in Montevideo kregen ze bericht van de vrouw van Shackleton die wilde dat hij op Zuid-Georgië werd begraven, en zo geschiede.
Bij het graf kregen we allemaal een bekertje whisky. Na een korte ceremonie van Ali, die bijna een jaar op Zuid-Georgië heeft gewoond, moesten we de whisky over het graf gooien.
Zeeolifanten
Zeeolifanten
Bij het kerkhofje lag een groepje zeeolifanten. Hoewel ze er vrij rustig bijlagen moesten we wel een beetje oppassen want ze lagen direct naast het pad naar het kerkhof. De gebruikelijke 15 meter afstand konden we hier niet bewaren.
Zeeberen
Hier wat minder zeeberen dan we gewend waren. Maar ze stonden wel klaar om ons te begroeten.
Zeeberen
Geelbek-pijlstaarten
De geelbek-pijlstaart is een eendensoort die alleen op Zuid-Georgië voorkomt. Deze eenden zijn nauw verwant met de Zuid-Amerikaanse pijlstaart die in Zuid-Amerika en op de Falklandeilanden voorkomt.
Het was maar een klein eindje lopen van de begraafplaats naar Grytviken. Onderweg lagen nog wel een paar obstakels die we moesten omzeilen. De gebruikelijke zeeberen.
Grytviken
Op de foto's hieronder is een zeebeer met op de achtergrond een jonge zeeolifant te zien. De zeebeer heeft een veel spitsere snuit en is een stuk kleiner dan de zeeolifant. De kleinere zeeberen zijn wel veel temperamentvoller.
Zeeolifant en zeebeer
Grytviken
Opvallend was de grote verscheidenheid aan dieren in dit kleine stukje. Ook de ezelspinguïn was weer van de partij.
Ezelspinguin
De jonge zeeolifanten hieronder zijn al aan het oefenen voor de gevechten die ze later moeten gaan leveren. De kenmerkende neus van de mannelijke zeeolifanten moet zich nog ontwikkelen.
Aan de rand van het dorp stond een groepje pinguïns en een gids ons op te wachten. Bij de ruïnes werden we rondgeleid door deze gids, een net iets te enthousiaste Schotse dame. Door haar gegiechel raakte ik afgeleid en ben maar wat foto´s gaan maken.
Grytviken - de ruïnes
Arbeidersverblijven
Hierboven de gebouwen waar de arbeiders woonden. Erg riant was het niet want ze sliepen op slaapzalen en de sanitaire voorzieningen waren primitief. Er was wel een kerkje en een bioscoop. De stichter van het walvisstation had het kerkje laten bouwen in de hoop in een behoefte van de werknemers te voorzien. Die hadden echter meer belangstelling voor de naast de kerk gelegen bioscoop. Ze kregen wel goed betaald. Na twee of drie jaar op Zuid-Georgië te hebben gewerkt kon men in het thuisland, meestal Noorwegen, een eigen bedrijf opzetten.
Grytviken
Museum Grytviken
Aan het water liggen een paar scheepswrakken en daar staat ook het museum van Grytviken.
Grytviken
In het museum hingen een paar opgezette albatrossen. Hierdoor kun je beter zien hoe groot met name de vleugels van de vogels zijn.
Er hing ook een poster van een film uit 1954 Hell Below Zero.
De walvisvaart speelt een belangrijke rol in de film. Die was toen minder omstreden dan tegenwoordig. Het slachten van walvissen wordt in al z'n gruwelijkheden getoond. Het is nu ondenkbaar dat zoiets in een Britse film zou gebeuren.
Grytviken
In een gebouwtje naast het museum stond een replica van de James Caird, de sloep waarmee Shackleton met een paar van zijn mannen de reis van Elephant Island naar Zuid-Georgië volbracht. Hier staan we samen voor het museum met op de achtergrond de Plancius. Ook de zeeberen, zeeolifanten en koningspinguïns waren hier allemaal te vinden.
In Grytviken lagen vooral zeeolifanten. Opvallend was het grote aantal jonge dieren. Ze zwommen in een beschut stukje water waar alleen één zeebeer een storende factor was. We konden hier erg dicht bij de dieren komen.
Hieronder kun je in de ogen van de zeeolifant de fotograaf zien. Daarna in het water de zeebeer die ons samenzijn met de zeeolifanten kwam verstoren.
Uiteindelijk werd het tijd om terug te gaan naar de Plancius. Het was een prachtige dag geweest die werd afgesloten met een barbecue op het achterdek. De mensen die in Grytviken werkten voor de Britten waren ook uitgenodigd voor het eetfestijn. Wij zijn die avond vroeg, maar voldaan, onder zeil gegaan.
Grytviken
Tijdens het bezoek aan Grytviken kregen we ook weer een stempel in ons paspoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten